Dat was begin 2016 en sindsdien gaat het alleen maar harder voor de zangeres en haar band: na “Black Rose” en “Wishes and Wants” is deze “Keep on Keepin’ On” de derde plaat van deze combinatie, die je onmiddellijk naar de straten van het Chicago van de sixties en seventies van vorige eeuw weet te katapulteren. Die plaat had er twee jaar geleden al moeten zijn, maar toen gebeurde er iets, dat de wereld voor een tijdje liet stilvallen en zo komt het dat deze plaat nu pas volwaardig gelanceerd wordt. Het wachten loonde echter de moeite: de mix van funk en soul klinkt totaal niet vernieuwend of zo, maar dat doen de platen van Sharon Jones ook zelden en toch slaagde ook zij er in een hele nieuwe en jonge generatie aan zich te binden.

Ik denk dat Shirley Davis hetzelfde potentieel heeft: haar stem leent zich zowel tot de trage, slepende nummers als ‘Outdoor” als tot het steviger werk, dat je op bijvoorbeeld “Stay Firm” te horen krijgt. De rol hierbij van de Madrilenen van The Silverbacks kan niet overschat worden: dit zijn stuk voor stuk door de wol geverfde muzikanten, die feilloos de klank kunnen neerzetten, die voor deze of gene song nodig is. Ze beheersen de “groove”, wat dat ook precies moge zijn, tot in de kleinste details en je kunt niet horen dat je niet met een Amerikaanse topband te maken hebt, mede omdat Shirley’s stem klinkt als de spreekwoordelijke klok.

Het is een beetje jammer dat de plaat er pas komt, nadat de meeste programmatoren van onze zomerfestivals hun affiche al klaar hadden. Anders hadden we hier deze zomer wel wat meegemaakt. Nu, uitgesteld is niet verloren en ik denk dat het volgend festivalseizoen wel degelijk volop “prijs” zal zijn voor deze dame en haar geoliede band. Nogmaals: niks vernieuwends -of het moesten de vage verwijzingen naar de Afrobeat zijn, die er zeker ook in zitten. Tot we zover zijn, kan u zich grondig voorbereiden met deze bijzonder fijne plaat !

(Dani Heyvaert)